ΣΤΟΥΣ ΦΊΛΟΥΣ ΜΑΣ ΣΕ ΌΛΟ ΤΟΝ ΚΌΣΜΟ
ΑΠΌ ΤΟ ΜΆΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΏΝΑ COVID-19
Ζούμε σε δύσκολες στιγμές αλλά οργανωνόμαστε έτσι ώστε να μην παραδοθούμε και να προετοιμάσουμε την επόμενη επίθεσή μας. Σκέψεις, σενάρια και αξιώσεις στη μέση της έξαρσης του κορονοϊού.
Πριν από έντεκα ημέρες τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έκλεισαν. Πριν από οκτώ ημέρες η περιοχή της Λομβαρδίας έγινε μια μεγάλη κόκκινη ζώνη. Πριν από επτά ημέρες πυρπολήθηκαν 30 φυλακές. Πριν από έξι ημέρες ακυρώσαμε τις διαδηλώσεις που είχαμε προγραμματίσει για την φεμινιστική απεργία της 8ης Μάρτη. Εκείνη τη νύχτα όλη η Ιταλία κηρύχθηκε κόκκινη ζώνη. Πριν από τέσσερις ημέρες η πλειονότητα των καταστημάτων και των οικονομικών δραστηριοτήτων έκλεισαν.
Γράφουμε από το μάτι του κυκλώνα. Ζούμε σε δύσκολες στιγμές. Αλλά επίσης οργανωνόμαστε έτσι ώστε να μην παραδοθούμε και να προετοιμάσουμε την επόμενη επίθεσή μας.
Ο COVID-19 ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Σε λίγες μέρες προγραμματισμένες διαδηλώσεις και συνελεύσεις ανεστάλησαν, συναντήσεις άρχισαν να γίνονται μόνο στο διαδίκτυο και αυτή τη στιγμή περιοριζόμαστε στα σπίτια μας. Αυτός ο ιός έχει ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό σε σύγκριση με άλλους κινδύνους που συνειδητά, ατομικά ή συλλογικά, έχουμε αναλάβει στην πολιτική μας δραστηριότητα. Αυτός ο ιός μπορεί να μετατρέψει τους πάντες σε κίνδυνο για τους άλλους και για την κοινωνία γενικότερα. Όπως λένε πολλοί αυτές τις μέρες, ο κύριος κίνδυνος του Covid-19 είναι ότι μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση του εθνικού συστήματος υγείας.
Αυτό μπορεί να συμβεί κυρίως για δύο λόγους: ο ιός εξαπλώνεται πολύ γρήγορα και επίσης οι ασυμπτωματικοί ασθενείς είναι μεταδοτικοί· ένα ποσοστό των περιστατικών χρειάζεται να αντιμετωπιστεί στην εντατική θεραπεία. Τα συστήματα υγείας δεν είναι τα ίδια σε ολόκληρο τον κόσμο ή ακόμη σε διαφορετικές χώρες της Ευρώπης. Ούτε η σχέση μεταξύ κλινών σε εντατική φροντίδα και πληθυσμού είναι η ίδια. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία που βρήκαμε λένε ότι η Γαλλία έχει 12 κρεβάτια ανά 100 χιλιάδες κατοίκους, η Ιταλία έχει 11 και το Ηνωμένο Βασίλειο έχει 7. Μόνο η Γερμανία είναι μία μερική εξαίρεση με 30 κρεβάτια. Αλλά η Ελλάδα έχει 5.
Η Λομβαρδία είναι μια από τις πλουσιότερες περιοχές της Ευρώπης και έχει ένα από τα καλύτερα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης. Ωστόσο, ήταν και ο πρώτος τόπος εμφάνισης της λοίμωξης. Παρά την αύξηση των κλινών στα πλαίσια της εντατικής θεραπείας, οι γιατροί και οι νοσηλευτές αυτές τις μέρες αναγκάζονται να εφαρμόσουν τα αποκαλούμενα κριτήρια «ιατρικής καταστροφής». Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν όλοι να περιθάλπονται και η επιλογή γίνεται με βάση κριτήρια που βασίζονται στην πιθανότητα επιβίωσης.
Τι θα μπορούσε να συμβεί σε χώρες χωρίς δημόσιο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης; Τι θα μπορούσε να συμβεί στην Αφρική όπου η αποικιοκρατική λεηλασία έχει αφήσει πίσω της φτωχοποιημένες κοινωνίες; Και στη Νότια Αμερική; Τι θα μπορούσε να συμβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη εξαρτάται από τα χρήματα που έχετε στην τσέπη σας; Κανείς δεν ξέρει, αλλά έχουμε αναμετρηθεί με όλες αυτές τις ερωτήσεις τις τελευταίες μέρες. Μέχρι τώρα, η αποφυγή φυσιολογικών ατομικών και πολιτικών συμπεριφορών μας φαινόταν περισσότερο θέμα κοινωνικής συνείδησης, και λιγότερο θέμα κοινωνικού ελέγχου ή έκτακτης κατάστασης που επιβλήθηκε από πάνω.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ;
Σαφώς δεν περάσαμε στο βασίλειο της "Αγίας Επιστήμης" μέσα σε λίγες μέρες, όπου η πολιτική ξαφνικά δεν έχει σημασία. Η επιδημία δεν είναι η ίδια για όλους. Δεν είναι το ίδιο για τους φυλακισμένους, οι οποίοι ξεκίνησαν μια τεράστια εξέγερση - σύμφωνα με τους αριθμούς που έδωσε ο Υπουργός Δικαιοσύνης, εμπλέκονταν περίπου 6 χιλιάδες άνθρωποι (10% από αυτούς φυλακίστηκαν) και 30 φυλακές σε 3 ημέρες. Δεκάδες αστυνομικοί τραυματίστηκαν, έχουν προκληθεί περίπου 500 εκατομμύρια ζημιές, έχουν αποδράσει δεκάδες κρατούμενοι (αν και μόνο 6 είναι ακόμα ελεύθεροι) και 13 από αυτούς (κυρίως Αφρικανοί) έχουν πεθάνει. Η εξουσία λέει ότι όλοι πέθαναν εξαιτίας υπερβολικής δόσης ναρκωτικών - τα ναρκωτικά είχαν κλαπεί από τα ιατρεία των φυλακών. Θα δούμε.
Οι φυλακές και τα κέντρα κράτησης των μεταναστών δεν είναι ασφαλή μέρη, ιδίως κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας. Αλλά ούτε τα σπίτια είναι ασφαλή μέρη για πολλές γυναίκες. Η επιδημία στην Κίνα είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας και σε ολόκληρο τον κόσμο τα σπίτια και η οικογενειακή σχέση είναι οι κύριοι χώροι στους οποίους γίνονται γυναικοκτονίες και κακοποιήσεις. Για το λόγο αυτό, το φεμινιστικό κίνημα συζητά πώς να οργανώσει την αυτοάμυνα των γυναικών που κατά τη διάρκεια της καραντίνας εκτίθενται σε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο οικιακής βίας. Φυσικά, ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι αυτό των άστεγων ανθρώπων, οι οποίοι είναι περίπου 40 ή 50 χιλιάδες στην Ιταλία, που δεν έχουν τόπο διαμονής και ούτε μπορούν να βρουν καταφύγιο. Αντιμετωπίζουν επίσης τεράστια προβλήματα εξαιτίας του κλεισίματος πολλών κοινωνικών δομών και υπηρεσιών φροντίδας.
Ενώ τα κοινωνικά δίκτυα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι πολιτικοί προσκαλούσαν τον πληθυσμό να παραμείνει στο σπίτι με hashtags, δηλώσεις και διατάγματα, η ένωση επιχειρηματιών και βιομηχάνων πίεζαν τους εργαζομένους να συνεχίσουν να εργάζονται. Αυτό ήταν που ζητούσε η Confidustria (Γενική Συνομοσπονδία Ιταλικής Βιομηχανίας) μέχρι την ημέρα που τέθηκε σε ισχύ το τελευταίο διάταγμα του Πρωθυπουργού και είναι αυτό που εξακολουθεί να συμβαίνει σε πολλούς χώρους εργασίας. Εδώ η παραδοσιακή εργατική τάξη των εργοστασίων και η νέα εργατική τάξη που ασχολείται με την εφοδιαστική αλυσίδα αμέσως ξεσηκώθηκαν με αυθόρμητες απεργίες που σταμάτησαν την παραγωγή και τη διανομή των αγαθών. «Γιατί πρέπει να μένουν όλοι στο σπίτι, ενώ εμείς πρέπει να δουλεύουμε;» «Τι εγγυήσεις έχουμε ενάντια στην εξάπλωση;», «Τι μέσα για την αποφυγή της μόλυνσης και την εφαρμογή των ιατρικών οδηγιών θα μας παρέχετε;», αυτά είναι κάποια από τα βασικά ερωτήματα οι εργαζόμενοι απαιτούν αυτές τις ώρες από τους ιδιοκτήτες και την κυβέρνηση.
Μέχρι τώρα, φαίνεται ότι η επιδημία και η εξαίρεση στην οποία ζούμε απέχουν πολύ από την απομάκρυνση της πολιτικής από την κοινωνική ζωή. Δεν είναι η βασιλεία της επιστήμης ή των αστυνομικών. Είναι, επίσης, ο χώρος στον οποίο μια πολύ ριζοσπαστική πρόταση μπορεί να γίνει μέρος της κοινής λογικής. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε ποιο θα είναι το επόμενο βήμα και πώς η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα μεταμορφώσει τα πρότυπα της κοινωνικής και πολιτικής τάξης. Αλλά είμαστε σίγουροι ότι αυτή η αλλαγή θα γίνει και ότι υπάρχει ένας μεγάλος χώρος για την πολιτική, ακόμα και σε συνθήκες στις οποίες δεν είναι ακόμα δυνατό να βγούμε στους δρόμους, να συγκεντρωθούμε και να διαμαρτυρηθούμε.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Ως επισφαλείς, αυτόνομοι και “μπλοκάκηδες” εργαζόμενοι, φοιτητές, άνεργοι, μετανάστες και όλη η κοινωνική σύνθεση που δεν μπορούμε να επωφεληθούμε από τα παραδοσιακά δίκτυα κοινωνικής προστασίας, έχουμε μόνο μια ξεκάθαρη αξίωση: τον βασικό μισθό “καραντίνας” για όλους. Διοργανώνουμε μια
εκστρατεία για την ενίσχυση αυτού του αιτήματος σε εθνικό επίπεδο.
Ενώ δεν εργαζόμαστε ή δεν μας πληρώνουν, πρέπει να πληρώσουμε για ενοίκια, λογαριασμούς, δάνεια και αγαθά. Πιστεύουμε ότι αυτό το αίτημα πρέπει να ενώσει τα διαφορετικά στοιχεία της κατακερματισμένης αγοράς εργασίας και της ταξικής σύνθεσης και πρέπει να είναι το πρώτο βήμα για τη θέσπιση ενός καθολικού κοινωνικού μέτρου που πρέπει να διατηρηθεί και μετά το τέλος της επιδημίας.
Πιστεύουμε ότι πρέπει να διεκδικήσουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο να πληρώσει το 1% για αυτά και γενικά να αναλάβει το κόστος της επιδημίας. Ας φορολογήσουμε τους γίγαντες του διαδικτύου, τους (υπερ)πλούσιους, τα αφεντικά και να τους κάνουμε να πληρώσουν. Χρειαζόμαστε φόρους για τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και τα μεγάλα εισοδήματα. Προβάλλουμε επίσης: άμεση επίταξη όλων των ιδιωτικών κλινικών και νοσοκομείων · δωρεάν διανομή βασικών εμπορευμάτων · αναστολή στις πληρωμές λογαριασμών, ενοικίου και δανείων. Οι φτωχοί και αδύναμοι άνθρωποι δεν πρέπει να πληρώσουν για την επιδημία.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να θυμηθούμε ποιος έφερε το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης σε αυτό το σημείο με περικοπές και απολύσεις. Πρέπει να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον θέτοντας τα θεμέλια για νέες και ισχυρότερες μορφές και δίκτυα πολιτικής οργάνωσης ακόμη και κατά τη διάρκεια αυτής της καραντίνας. Τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο και εναντίον των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που κατά τη διάρκεια αυτών των ετών έχουν υποβαθμίσει τις κοινωνίες μας με νεοφιλελευθερισμό και λιτότητα.
